De klimaatcrisis in onszelf

In de klimaatcrisis op macroniveau gaat het vaak over smeltende ijskappen en een stijgende zeespiegel. Ook op microniveau is er sprake van een klimaatcrisis.

We kunnen onszelf vergelijken met een ijsberg. Het deel dat  boven het water uitsteekt, is bekend terrein. Het is waar je je bewust van bent: je ego en persoonlijkheid. Het is voor iedereen zichtbaar. Maar het is slechts het topje van de ijsberg, het topje van wie jij bent.

Onder de waterlijn zit namelijk een veel groter deel van de ijsberg. Een deel dat niet alleen onzichtbaar is voor de buitenwereld, maar ook voor jouzelf onbewust aanwezig is: angsten, schuldgevoelens, overtuigingen, pijn, drijfveren, zelfbeeld. Onbewust zolang je er niet naar kijkt.

Op het moment dat er iemand iets tegen je zegt dat je raakt, kun je dat in de metafoor van de ijsberg zien alsof diegene met zijn boot tegen jouw ijsberg vaart. Hoogstwaarschijnlijk niet met de intentie jou te raken. Toch is het gebeurd, omdat dat deel van jouw ijsberg onder water ligt en onzichtbaar is.

Met de aanvaring heeft iemand zo een stukje van je ijsberg onder water zichtbaar gemaakt. Het is een kans om je persoonlijk bewustzijn te laten groeien. En door die groei kun je zelf bepalen waar jouw waterlijn ligt.

Kijk je na de aanvaring niet naar wat er in jou aangeraakt is en voel je je enkel in je ego en persoonlijkheid aangetast, dan raak je verhit, stijgt je waterlijn en verdwijnt je onderbewuste persoonlijkheid nog dieper onder water. Zo dreig je net als door de klimaatopwarming stijgende zeespiegel kopje onder te gaan.